یک داستان

سال 1933 بود. من از کارم اخراج شده بودم و تنها در آمد مادرم از راه خیاطی بود که چرخ زندگیمان را به کندی به حرکت درمی آورد. مادرم نیز برای چندمین بار به سختی بیمار شد و نتوانست خیاطی کند. اداره برق، آب ، گاز هم وقتی دید که ما قادر به پرداخت قبوض نیستیم ، برق، آب و گاز ما را قطع کردند و ما ماندیم و یخچال و کابینت های خالی از هر گونه مواد غذایی. ولی خوشبختانه ما باغچه کوچکی در حیاط پشت خانه داشتیم که تنها منبع غذایی ما محسوب می شد.

چند روز به همین منوال گذشت تا این که روزی خواهر کوچکترم سراسیمه از مدرسه به خانه آمد و گفت که قرار است فردا هر یک از بچه ها چیزی برای فقرا به مدرسه بیاورند.

مادرم از شدت شرم و ناراحتی صورتش سرخ شد و آرام زمزمه کرد: مگر از ما فقیرتر هم کسی هست؟

مادربزرگم با صدای آرام و چهره اخم آلود نگاه تندی به مادرم انداخت و گفت: آرام باش. اگر از حالا به او بگویی که دختر فقیری است برای تمام زندگیش کلمه فقر در ذهنش حک میشود و باقی عمر را با این ذهنیت زندگی خواهد کرد.

مادر بزرگم با آرامش خاطر رو به مادرم کرد و گفت: من یک شیشه مربای خانگی در زیر زمین پنهان کرده ام آن را می آورم تا فردا به مدرسه ببرد.

مادربزرگم لنگ لنگان به زیرزمین رفت و شیشه مربا را با یک روبان زیبا تزئین کرد و به خواهرم داد و گفت: این را فردا به مدرسه ببر.

خواهرم روز بعد در حالی که با غرور خاصی ، شیشه مربا را به دست گرفته بود به مدرسه رفت. بعد از آن روز هر وقت اینگونه مراسم در مدرسه یا دانشگاه برای او پیش می آمد او جزء اولین کسانی بود که داوطلبانه به یاری فقرا میشتافت تا امروز که سی سال دارد و یک موسسه خیریه خیلی بزرگ تاسیس کرده است که حتی در کمکهای برون مرزی نیز نقش مهمی ایفا می کند.

او تمام این موفقیت ها و پیشرفت هایش را مدیون دوراندیشی و اقدام خردمندانه مادربزرگم است که با یک عمل بسیار ساده ولی به جا، مسیر زندگی او را به کلی تغییر داد.